Okaliptüs Ağacında Bir Küçük Koala

Kendimi son günlerde bir okaliptüs ağacı Dila'yı da yavru koalaya benzetiyorum. Bu durumu tarif edebileceğim en güzel örnek bu,evet! Çünkü son günlerde her insan içine karıştığımız ya da evimize misafir geldiğinde Dila'nın değişmez tepkisi kucağıma çıkarak ortamda kim varsa gidene kadar kapanıp mızmızlanmak oldu. Bu kadar evcimen, girişken çocuk gitti adeta bir gulyabani geldi!

Yakın bir zamana kadar "Daha çok küçük, nasılsa ileride bir ömür ağlaya sızlaya okula gidecek, ana okulu için biraz daha bekleyelim, evde biraz daha vakit geçirsin" diye düşünen ben şimdi bu yeni eklenen davranışlarını aşmanın tek yolunu yine Anaokulu olarak görmeye başlar oldum. Sanırım evde kaldıkça bana olan bağlılığı istemeden "bağımlılığa" dönüşmeye başlıyor. Belki sürekli görmediği kişilerden utanmasını anlayabilirim ama ya dedeler,anneanne-babaanne, dayı-hala?!? Bu dönemsel davranışlar ne zamana kadar sürecek bilgisi olan var mı? Hayır her gün küçük bir bukalemunla başa çıkmak hayli zor oluyor da... ;)