İlk defa uçağa bindik,ilk defa babamızdan uzun süre ayrı kaldık, ilk defa şehir dışına çıktık ve ilk defa babamızın memleketini gördük.
İstanbul'dan sonra Trabzon öyle sakin ve dingin geldi ki en kısa zamanda tekrar gitmenin hayallerini kurar olduk. Ama bir dahakine inşallah babamızla birlikte gideriz.
İstanbul'dan uçtuğumuzda yağmur vardı, Trabzon'a indik yağmur yine; 1 hafta süresince neredeyse aralıksız yağdı. Güneş arada yüzünü gösterir gibi olunca çocuklar gibi seviniyorduk resmen. Buna rağmen imkansızlıklar içinde bile imkan yaratıp epey yer gezmeyi başardık.
Hatta Sümela Manastırı'na çıktığımız gün Ferda Yengemle küçük bir Camel Trophy gibi oldu :)
Manastırın avlusuna gelene kadar sisten göremedik önümüzü, yağmurla yıkandık resmen, Yengemin saçları benim ayaklarım sırılsıklamdı. Herşeye rağmen çok güzel ve eğlenceli bir macera oldu bize.
Cemil Usta da yediğimiz Akçaabat köftesinin tadı hala damağımda... Dayıcım çooook teşekkür ederiz çok yük olduk sana.
Trabzon'da bulunduğumuz süre boyunca bizimle alakadar olan, bize katlanan herkese sonsuz teşekkürler. Babaannem,Cicibabam,Ciciannem, Sevil ve Sevgi Halam, Bilhan Amcam ve Serpil Yengem, Hamdi Dayım ve Ferda Yengem ve kuzenler hepinizi kocamaaaaaan öpüyoruz. İyi ki varsınız.
En yakın zamanda tekrar görüşmek dileğiyle....
