7/24 EVDE "ÇALIŞAN" ANNE

Çocuk sahibi olmadan önce kulağıma aşina olan, ancak algıda seçiciliğimin henüz beni dikkat kesilmeye yönlendirmediği konulardan birisi de "Çalışan Anne" ve "Ev Hanımı" ayrımıydı. Siyahla beyaz, güzelle çirkin, iyiyle kötü, Fenerbahçe ile Galatasaray, Gülbenle Hülya gibi bir çizginin iki ayrı tarafıydı sanki. Oysa "Anne" olana dek geçen sürede yoğun ve stresli bir iş hayatının içinde evden işe koştururken bu ayrımı bilmezdim. Bildiğim tek şey "iş kadını-ev kadını-eş ve anne" sıfatlarının Bermuda Şeytan Üçgeni gibi kadını yokedici oluşuydu. Annemin ev hanımı olmakla ilgili "7/24 çalışırsın ama yaptığın hiçbirşey görünmez,üstelik ne maaşın,ne sigortan,ne tatilin ne de takdir edenin vardır!" yakarışının ne kadar haklı olduğunu da başa gelince anlayanlardanım maalesef. Hele ki işin içine çocuk da girince rutin işler Arap saçına dönüyor iyice. Bekârlık günlerinde arkadaşlarınla takıldığın, hafif çakırkeyif olduğun akşamdan kalma günlerin yerini küçük yaramazın uykusuz bıraktığı, zombi gibi dolaştığın ve ertesi güne aynı yorucu maratona devam ettiğin günler alıyor. Lâfı daha fazla dolandırmadan direkt söyleyeyim: Evet, bence ev kadınlığı yanına bir de annelik eklenince çalışan kadına göre daha zor ve stresli! Yüzlerce sebep gösterebilirim aslında buna:

* Gün içerisinde ev işi, yemek ve çocukla ilgilenmek yardımcınız yoksa çok zor ve yorucu. Üstelik arada mola vermek , tatile çıkmak gibi bir lüksünüz de yok.

* Bu yorgunluk ve stres kadının çocuğuyla kaliteli vakit geçirmesine ve yaptığı yaramazlıklara karşı daha tahammülkar olmasına negatif etki yapmakta.

* Sürekli olarak aynı rutinde yapılan işler ve çocuğa bağlı sebeplerle eve kapanma da bir süre sonra mutsuzluğu ve asosyalliği beraberinde getiriyor. Özellikle anne olmadan önceki hayatında çalışan ve belli bir sosyal hayatı olan kadınlarda bu durum daha vahim bir hal alıyor.

* Oysa çalışan bir anne gün boyu çocuğuna duyduğu özlem ve biriktirdiği sevgiyle akşam eve geldiğinde çocuğuna karşı daha sevecen, anlayışlı, yumuşak ve ödüllendirici olabiliyor. En önemlisi de birlikte geçirdikleri süre sınırlı olduğu için çocuğuyla daha kaliteli zaman geçirmek istiyor.

Bir arkadaşım çalıştığı dönemde hep çok yorulduğundan, evde ayrı işte ayrı ter döktüğünden, üstelik akşam eve gelince bir de çocukla ilgilendiğinden yakınır durur ve laf arasında bizim aslında çok şanslı olduğumuzu, çünkü ev kadını olmanın çocuk söz konusu olunca çok daha rahat olduğunu, asıl zor olanın hem çalışıp hem çocuk büyütmek olduğunu söyleyip dururdu. Gel gelelim kendisi işten ayrılıp evde tipik Türk annesi konumuna gelince söylediklerini bir bir yutmak ve bize hak vermek durumunda kaldı! Demem o ki, hiçbir şey uzaktan göründüğü gibi toz pembe değil, bir de yakından bakmak lazım.


Şimdi bana kimse "Eskiden böyle imkanlar yoktu, üstelik kaç tane çocuk büyüttük" gibi şeyler söylemesin çünkü Evet, eskiden böyle imkanlar yoktu ama biz de doğar doğmaz cin gibi gözlerle çevresini sorgulayan gitmiş gelmiş veletler değildik, daha saf, daha itaatkar, daha yumuşak başlıydık. Fiziksel ortam çocuk büyütmeye daha elverişliydi. Bizler parklarda bahçelerde gönlümüzce oynadık, enerjimizi attık, çocuk olduk.
Elbette yaramazlıklar yaptık ama bu yaramazlıklar şeytana bile pabucunu ters giydirecek cinsten değildi! Aynı evde oturan ataerkil ailelerde çocuk büyütmek paslaşarak yapılan bir uğraş olduğu için anne, anneanne, babaanne, elti, görümce vs. yükü eşit paylaşıyor. Dolayısıyla çok çocuk olsa dahi tek bir kişinin bir çocukla ilgilenmesinden daha az yorucu oluyor.


Sonuç olarak evde çalışmak mı işte çalışmak mı daha yorucu sorusunun cevabı herkese göre değişir. Ancak değişmeyen bir şey varsa evde 7/24 çalışıp bir de üzerine çocuk büyütmenin hepsinden zor ve yıpratıcı olduğudur!

----------------------------------------------------------------------------------

Ne güzel hayatı analarla yaşamak
Yürekleri temiz, alınları ak
Duyguları bile haramdan uzak
Sıcak analar bilirim.

Yurdumuzun, yuvamızın orta direği
Dünyadaki varlıkların en mübareği
Elimize diken batsa yüreği;
Yanacak analar bilirim.
 
Bendedir öksüzlerin çektiği çile
Gözyaşımı oya yaptım mendile.
Ağlasam sesimi yattığı yerden bile
Duyacak analar bilirim.

Yavuz Bülent BAKİLER