Duru ablasından da tembel çıktı bu konuda. 1 yaşına girdiği şu günlerde daha yeni yeni görünmeye başladı pirinç taneleri. Ama deprem gibi geldiler; öncüsü artçısı derken epey bir sarsıldık maaile. Öyle çok ateşlenme olmadı şimdiye dek ama haftalardır belki de aylardır uykusuzluktan zombiye dönüşmeye başladım. Uykusuzluktan kıvranıp gözlerini oyarken bir insan evladı nasıl olur da uykuya direnir, krizlere girer tepinir yaşayarak görüyorum. Ne kendi uyuyor, ne beni uyutuyor. Gün ağarırken güç bela uyutup yatağına koyduktan sonra yastığa başımı koyuyorum sonra zaten alarmın sesi! Kalk borusu çalıyor!
Dila'yı uyandırıp hazırlayıp okula göndermekse cezamın ikinci yarısı. Okula gitmemek için etmediği eziyet yapmadığı inat yok. Geçen gün yine aynı krizlerden birini savuşturup ağlaya ağlaya gönderdim babasıyla okula. Biraz sonra eşim aradı: "Dila okulu birbirine kattı, haberin olsun!" diye. "Okulda çok pozitif çok başarılı, biz Dila'yı hiç sizin anlattığınız gibi görmüyoruz." diyen öğretmenlerine de bu kriz iyi bir kapak oldu sanırım.
Geçen hafta öğretmeni sınıf başkanı seçmiş Dila'yı. Bizim küçük hanım bunu da okula gitmek istememe nedenlerine ekledi. Neymiş efendim; öğretmeni ondan bir sürü şey istiyormuş da hizmetçisi miymiş onun?!? Laflara bak!
Şu an bu postu yine güç bela uyuttuğum Duru kuşum ayağımdayken yazıyorum anlayın halimi. Birazdan Güneş doğacak ve ben yeni güne yine yeni yeniden kaldığı yerden dinlenmeden uyumadan devam edeceğim. Ve ilginçtir bu halimize de ŞÜKÜR diyeceğim. Çok Şükür! Binlerce Milyonlarca kez hem de... Onlar iyi olsun mutlu olsun yeter ki; benim uykularım da onların olsun. ZzZZzZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder